سیامک گلشیری

چیزی که می‌خواهم برای‌تان تعریف کنم عین حقیقت است. می‌دانم باور نمی‌کنید. می‌دانم به حرف‌هایم می‌خندید، اما باور کنید عین حقیقت است. شاید اگر می‌توانستم نشانی آن خانه را به شما بدهم، باور می‌کردید. خودتان راه می‌افتادید می‌رفتید آن‌جا…

از خواب که پریدم، زنگ تلفن قطع شده بود. شاید هم خیال کرده بودم. شاید صدای تلفن را توی خواب شنیده بودم. به ساعت گرد طلایی‌رنگ بالای تخت نگاه کردم. سه ساعت از نیمه شب گذشته بود. زنم به پهلو دراز کشیده و پاهایش را جمع کرده بود توی شکمش.

همه چیز تمام شده بود. یعنی فکر می‌کردم که تمام شده. فکر می‌کردم دیگر هرگز نمی‌بینمش. حتی گاهی پیش خودم می‌گفتم نکند همه‌اش خواب بوده، خواب وحشتناکی که آدم خیال می‌کند واقعا اتفاق افتاده…