ژرژ فون ویلیه

پسری سیزده ساله روی تخته سنگی دراز کشیده بود و با چشمان نیمه‌باز، بازیگری‌های آب را تماشا می‌کرد. در برابرش جویباری شفاف از .دل سنگ بیرون می‌تراوید و برکه‌ی کوچکی را به‌جود می‌آورد که در آن خزه‌ها به آرامی تکان می‌خوردند