مت وولف

آه! چه شب خوف‌آور و ترسناکی! ماه نوامبر بود و هوا آن‌قدر سرد بود که دانه‌دانه پشم‌هایم روی تنم سیخ شده بود. خزیدم زیر لحاف گرم و نرم عمه بزرگه‌ام، رتسی، و کتابم را باز کردم. یک مجموعه داستان بود درباره‌ی اشباح…

آهی کشیدم و گفتم: «هیچ‌جا سوراخ‌موشِ خودِ موش نمی‌شه.» دیروقت بود و از اینکه برگشته بودم خانه خوشحال بودم. ولی وقتی از راه‌پله‌ی جلویی خانه بالا رفتم، فوری فهمیدم یک جای کار می‌لنگد.