گروه سنی ه

اشوزدنگهه مجموعه رُمانی ست که در فاصلهٔ سال‌های ۱۳۸۵ تا ۱۳۹۳ نوشته و منتشر شده و داستان زندگی یک ابر-اسطورهٔ ایرانی را روایت می‌کند که شش هزار سال عمر دارد و هر سال، تنها یک روز پیر می‌شود.

اَشوَزدَنگهِه از عصر سیَلک کاشان، زندگی پرماجرایی را طی می‌کند تا به عصر معاصر در امروز تهران می‌رسد و هم اینک نیز به‌طور ناشناس در جایی از این شهر زندگی می‌کند.

او تمامی سلسله‌های تاریخ ایران را زیسته و با بزرگانِ تاریخ و فرهنگ آن نشست و برخاست داشته و همچنین شاهد ماجراهای مهمی از تاریخ جهان بوده‌است. به همین ترتیب، مهم‌ترین اشیاء گمشده و آثار تاریخ ایران و جهان نیز  هم اینک در موزهٔ شخصی اَشوَزدَنگهِه نگهداری می‌شوند و غول چراغ نیز پس از علاءالدین در اختیار اوست.

داستان بلند و پرفراز و نشیب اَشوَزدَنگهِه به‌صورتی غیرخطی و با ضرب آهنگی پرشتاب از میان خاطره‌ها و عشق‌ها، نبردها و شخصیت‌ها بازگو می‌شود تا روایتی هزار و یک شب گون و رازآلود از جانِ ایران زمین برخیزد و بر دل و اندیشهٔ مخاطبان امروزی اش بنشیند.

در اوستا در بندهای ۷۲ تا ۷۴ آبان یَشت، سخن از نام اَشوَزدَنگهِه آمده که از پارسایان بوده و با تورانیان می‌جنگیده است. فرشته آناهیتا نیز آنها را بر تورانیان چیره می‌سازد و به روانش درود فرستاده شده‌است.
“اَشَ وَز دَن گَ هَه” به زبان کهن ایرانی، یعنی: درست کردار، آنکه در راه راست پایدار است… و جوینده ی راه حق.
این نام در دوره ساسانیان بصورت “اَشوَزد” نیز تلفظ می شده و امروزه ما آن را به صورت “اَشوَزدَنگهِه” Ash Vaz dang Heh تلفظ می کنیم.