سفر مرغابی ها – مجموعه زمین عزیز من

در کاخ، جشن باشکوهی بر پا بود. ده‌ها مشعل فروزان بر دیوارها می‌سوخت و کاخ چون روز، روشن بود. در هر سو آتشدانی و در کنارش آتشبانی بود. آتشبان‌ها هیزم بر آتش می‌گذاشتند تا روشنایی، نشان نیک‌بختی باشد و گرمای آتش، سرما را از دالان‌های دراز و سنگی دور کند.

کاروانی دور و دراز در دامنه‌ی کوهستان پیش می‌آمد. اسب‌ها و قاطرها پشت سرهم بودند. بر پشت‌شان بار بود و به سختی از لابه‌لای تخته سنگ‌ها می‌گذشتند. کاروانسالار، مردی با ریش سپید و سیاه بالا بلند و چهارشانه بود.