ماه کرم‌خورده

توی خواب دید که یک عالم دختر کوزه به سر از تپه‌ای پایین می‌آیند. او پایین تپه ایستاده بود و نگاهشان می‌کرد. تمام دخترها به صورتشان نقاب زده بودند، نقاب فروزنده. وحشت کرد، هزار تا فروزنده داشتند به سمتش می‌آمدند، ماه‌نگار دوید و دوید. آن‌قدر دوید که پایش به قلوه سنگی گیر کرد و سکندری خورد.

از خواب پرید. اتاقش تاریک بود. یک جفت چشم توی تاریکی برق می‌زد. جیغی زد و به سمت کلید برق دوید. چراغ را که روشن کرد، دید پیشی نشسته روی میز تحریر و دارد تنش را می‌لیسد.

ماه‌نگار دست گذاشت روی قلبش و نفس عمیقی کشید: پیشی تویی؟ مردم از ترس.