کاش پاهای اردکی داشتم – مجموعه قصه‌های یک‌جورکی

چندتایی کیسه مانده که باید دستمان بگیریم، سر راه رسیدن تا حراج بازار ند نفری متعجب نگاهمان می‌کنند، ولی دست کم اینکه می‌رسیدم آنجا. (بالاخره!)

موقعی که ما میٰ‌رسیدم، دیگر همه‌ی جاهای خوب پر شده. آقایی که پول کرایه‌ی جا را می‌گیرد، می‌گوید:« متأسفانه این تنها جاییه که می‌تونین بگیرین.» جایمان درست گوشه‌ی پارکینگ است.

مامان دوروبر را نگاهی می‌اندازد و می‌گوید:« از هیچ‌چی که بهتره.»

بابا می‌گوید:« آره! دست به کار شیم، و الا هیچ‌چی نمی‌فروشیم‌ها.» مامان می‌پرسد:« میزی که باید همه‌چی رو بذاریم روش کو؟» بابا می‌گوید:« کدوم میز؟»