محمد صادق شریعتی

سروصدایی مثل چنگ زندن بر پشت‌بام، تام را نیمه‌بیدار کرد. غلتی زد و انگشتانش به دیوار کنار تخت‌خواب خورد. چهره‌اش درهم رفت اما چشم‌هایش را باز نکرد. سر در نمی‌آورد، دیوار باید آن سمت تخت باشد. سروصدای توی اتاق هم آشنا نبود. از بیرون هم صدای رفت‌و‌آمد ماشین‌ها نمی‌آمد.

آفرا پای لاغر قهوه‌ای‌اش را از روی ننویی که میان دو ستون ایوان بسته شده‌ بود بیرون کشید و صفحه‌ای از کتابش را ورق زد. پاراگرافی را دوبار خواند ولی حتی یک کلمه‌ی آن را نفهمید. کتاب را روی سینه‌اش گذاشت و فکر کرد: «شرط می‌بندم جایی که آخر هفته می‌رویم فیل دارد…»